Het lijkt erop dat in de wereld van diepdruk en flexodruk 3D-meetsystemen de voorkeur genieten tijdens of na het graveerproces.
Met zo'n microscoop is het mogelijk om, afhankelijk van het ontwerp van het instrument en de verwerking van het opgenomen beeld, een min of meer nauwkeurig beeld van het graveer- of cilinderoppervlak te verkrijgen.
De vraag is natuurlijk hoe nauwkeurig het verkregen beeld en de gemeten waarden zijn.
De constructie van de microscoop bepaalt natuurlijk de nauwkeurigheid die bereikt wordt.
Er zijn verschillende microscoopvarianten die 3D beeldvorming mogelijk maken. Met een klassieke microscoop met gereflecteerd licht is het mogelijk om een indruk te krijgen van de verschillende dimensies van een object of, in ons geval, een rastervorm.
Eerst en vooral zijn de gekozen optische componenten cruciaal.
De stijfheid van het microscoopframe is minstens zo'n belangrijke factor. En hoewel we natuurlijk op zoek zijn naar de beste hanteerbaarheid, blijft het een feit dat de microscoop stevig op de cilinder of plaat moet staan.
Natuurlijk mag de positie van de microscoop niet veranderd worden tijdens het meetproces. De microscoop moet als het ware zijn eigen plek vinden. Helaas is dit alleen mogelijk als het instrument aan bepaalde voorwaarden voldoet. Heel belangrijk zijn de vorm van het statief en het gewicht.
Daarnaast is de kwaliteit van de objectieven erg belangrijk. De numerieke apertuur is een parameter die onder andere het oplossend vermogen beïnvloedt. Dit oplossend vermogen in de Z-richting bepaalt, zoals we weten, de nauwkeurigheid van de dieptemeting. Lenzen met een kleinere vergrotingsfactor tonen meer van het oppervlak, maar zijn niet in staat om het beeld voldoende nauwkeurig weer te geven in de Z-richting, de diepte. Dit laat meteen zien dat het moeilijk is om een voldoende groot deel van het oppervlak van een raster vast te leggen in één meetgang en tegelijkertijd de diepte te meten met dezelfde lens.
Bovendien is het ook bijna onmogelijk om voldoende informatie van het oppervlak te verkrijgen omdat de vergroting hiervoor niet voldoende is.
Daarom is er gezocht naar andere mogelijkheden om een nauwkeurig 3D-beeld te verkrijgen. Voorbeelden hiervan zijn de confocale meetmicroscoop en de witlicht interferentiemicroscoop. Helaas zijn deze versies door hun complexe constructie duur en niet echt geschikt voor mobiel gebruik of gebruik dicht bij de productie.
Daarom besluiten we de standaard gereflecteerde-lichtmicroscoop te gebruiken. Zoals gezegd is het de vraag of we met zo'n apparaat een voldoende nauwkeurig beeld van het oppervlak en het profiel kunnen krijgen.
We gaan uit van het principe dat diepte gemeten kan worden door eerst scherp te stellen op bijvoorbeeld het oppervlak en dan op de bodem. De afstand tussen de twee punten kan worden gemeten en is de maat voor de diepte. Hoe hoger het oplossend vermogen van de gebruikte lens en hoe beter de afstand tussen de twee brandpunten wordt bepaald, hoe nauwkeuriger de meting van de diepte zal zijn.
Als er meerdere stappen en beelden worden genomen op weg naar beneden, kan geschikte software worden gebruikt om een profiel van het object te maken, d.w.z. het raster.
Als dit in één keer moet gebeuren, moet de microscoop aan twee eisen tegelijk voldoen.
Om voldoende en ook nauwkeurige informatie over het oppervlak te verkrijgen, is een lagere vergroting (d.w.z. met een relatief lager oplossend vermogen) nodig, terwijl het meten van de diepte daarentegen een hoge numerieke apertuur vereist (d.w.z. een objectief met een hoog oplossend vermogen N.A.-getal). Een dergelijk objectief heeft een hogere vergroting en daardoor worden er minder artefacten (cellen) weergegeven.
Natuurlijk is het mogelijk om aan deze twee nogal tegenstrijdige eisen te voldoen met speciale functies, zoals speciale optica, en geavanceerde software, maar zoals al aangegeven hebben de beperkingen van de optische componenten nog steeds een negatief effect op de resultaten. Met andere woorden, zelfs met gespecialiseerde software is het niet mogelijk om ontbrekende informatie aan te vullen. In feite blijven kleine onvolkomenheden onzichtbaar wanneer het oppervlaktebeeld wordt vastgelegd.
Bovendien kun je je afvragen of een benaderende 3D-weergave van het cilinderoppervlak veel helpt bij het bepalen van de gewenste grootheden zoals celafmetingen, raster en diepte.
De Checkmaster II WH850 is daarom een 2D meetmicroscoop die uiterst nauwkeurig en herhaalbaar de gewenste afmetingen en resultaten kan bepalen. Het apparaat is robuust en kan ook onder moeilijke omstandigheden werken. Binnen zijn mogelijkheden is er geen compromis op het gebied van kwaliteit en gebruiksgemak.
De Checkmaster II WH850 maakt het mogelijk om precies deze afmetingen zeer nauwkeurig en snel te bepalen. De diepte kan volledig automatisch worden gemeten na het selecteren van de meest geschikte lens voor dit doel. Samen met de digitale camera met hoge resolutie (1240 x 1024 pixels) en de speciale lenzen die geschikt zijn voor gereflecteerd licht, wordt een optimaal beeld verkregen.
De software verwerkt de informatie en maakt een lijst met alle gemeten waarden, zoals celgrootte, raster, diepte, volume per cel of per vierkante meter. Door voor elke functie de beste lens te selecteren, wordt de kwaliteit van de meting gemaximaliseerd.
De Checkmaster II WH850 heeft een uitstekende automatische lichtregeling, waardoor oppervlakte en diepte optimaal worden weergegeven. De zeer nauwkeurige automatische verplaatsingsmeting tijdens de dieptebepaling garandeert een nauwkeurige weergave van deze diepte.